Steven Bradbury. Ένας πραγματικός θρύλος

Στο άρθρο αυτό θα διαβάσετε μία από τις πλέον απίστευτες ιστορίες στο χώρο του παγκόσμιου αθλητισμού. Η ιστορία αφορά έναν αθλητή άσημο, ο οποίος για χρόνια έμεινε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και απλώς έκανε το χόμπι του σε επαγγελματικό επίπεδο. Το πιο πιθανό είναι να μην τον γνωρίζετε. Άλλωστε, το σύστημα βοηθά στην προώθηση άχρηστων προτύπων σε όλους τους χώρους, άρα και σε αυτόν του αθλητισμού.

 Η ιστορία αφορά τον 39χρονο πια Αυστραλό σκέ'ι'τερ επί πάγου Steven Bradbury. To 2002 στους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Salt Lake City ο Bradbury κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στον διαγωνισμό των 1.000 μέτρων. Αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτα. Ίσως να μην λέει και τίποτα ότι ήταν ο πρώτος αθλητής του νότιου ημισφαιρίου που κέρδισε το χρυσό σε οποιαδήποτε άθλημα των χειμερινών Αγώνων. 

 Αυτό που ίσως έχει μία κάποια σημασία είναι ο τρόπος που το κατάφερε. Δέκα χρόνια πριν τον μεγάλο του άθλο ο Bradbury είχε αποκλειστεί στον ημιτελικό των 5.000 μέτρων στον ομαδικό διαγωνισμό, όταν οι συμπαίκτες του συγκρούστηκαν με τον Bradbury να παρακολουθεί ανήμπορος να βοηθήσει από τον πάγκο, καθώς ήταν αναπληρωματικός. Το 1994 ο Bradbury μαζί με την ομάδα του περιορίστηκε στο χάλκινο μετάλλιο, ενώ στους ατομικούς διαγωνισμούς απέτυχε εξαιτίας ενός σπρωξίματος αντιπάλου. Την ίδια χρονιά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μόντρεαλ μία λεπίδα ενός ανίπαλου σκέ'ι'τερ έσκισε τον δεξιό του μηρό ύστερα από μία σφοδρή σύγκρουση. Το σκίσιμο αυτό δεν ήταν όπως καταλαβαίνετε ένα απλό γραντζούνισμα. Για την ακρίβεια του κόστισε περίπου 4 λίτρα αίμα. Κάτι μάλλον λογικό αν υπολογίσουμε ότι ο καρδιακός ρυθμός του μερικά μέτρα πριν το τέλος ήταν κοντά στο 200. Ο Bradbury πίστεψε ότι αν έχανε τις αισθήσεις του θα πέθαινε. Τελικά, μετά από 111 ράμματα και 18 μήνες αποχή από το skate ο Αυστραλός επέστρεψε δυναμικά. 

 Στους Ολυμπιακούς του 1998 ο Bradbury αν και φαβορί για μετάλλιο συγκρούστηκε και πάλι με τους αντιπάλους του και αποκλείστηκε και στον διαγωνισμό των 500 αλλά και των 1.000 μέτρων. Το 2000 κατά τη διάρκεια προπόνησης ένας skater πήδηξε μπροστά του και ο Bradbury στην προσπάθεια του να τον αποφύγει έπεσε με το κεφάλι στα εμπόδια. Έσπασε το λαιμό του με κάταγμα σπονδύλου, κάτι το οποίο τον ανάγκασε να τοποθετήσει 4 ακίδες στο κεφάλι του και να βιδωθούν βίδες στην πλάτη και στο στήθος του. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι γιατροί του είπαν ότι δεν θα μπορέσει να αγωνιστεί ξανά, αλλά ο Bradbury είχε άλλη γνώμη. Ήθελε να αγωνιστεί άλλη μία φορά στους Ολυμπιακούς. 

 Ο Bradbury είχε επίγνωση της κατάστασης και καταλάβαινε ότι δεν θα μπορούσε να είναι ανταγωνιστικός. Εδώ όμως ξεκινά το "θαύμα". Στον προημιτελικό ο Bradbury κληρώθηκε να αγωνιστεί εναντίον του αγαπημένου του κοινού αλλά και εναντίον του πρωταθλητή που υπερασπιζόταν τον τίτλο του. Μόνο δύο από τους τρεις θα πέρναγαν στον τελικό. Ο Bradbury βγήκε τρίτος και νόμιζε ότι είχε αποκλειστεί. Όμως, ο πρωταθλητής αποβλήθηκε επειδή κρίθηκε πως εμπόδισε τον αντίπαλο του. Η τύχη του Bradbury είχε αρχίσει ήδη να αλλάζει. Ο Αυστραλός σκέφτηκε στον ημιτελικό να αλλάξει τακτική και να τοποθετηθεί πίσω από τους αντιπάλους του, γνωρίζοντας ότι δεν είναι εξίσου γρήγορος και να περιμένει τυχόν σύγκρουση τους. Έτσι και έγινε. Τρεις εκ των αντιπάλων του συγκρούστηκαν, ο Bradbury το εκμεταλλεύτηκε και κατάφερε να περάσει εκείνος στον τελικό.

 Στον τελικό ακολούθησε την ίδια στρατηγική. Να περιμένει την ευκαιρία, ένα άνοιγμα της τύχης, ένα "θαύμα". Καθ'ολη τη διάρκεια του διαγωνισμού ήταν τελευταίος αρκετά πίσω από τους υπόλοιπους. Και τελικά, περίπου 50 μέτρα πριν το τέλος έγινε. Και οι τέσσερις αντίπαλοι του έπεσαν κάτω με ένα εντυπωσιακό "τρακάρισμα" και ο Bradbury οδηγήθηκε πρώτος στον τερματισμό με ένα χαμόγελο έκπληξης και δυσπιστίας. 

 Μετά τη λήξη του αγώνα ο Bradbury δήλωσε "Προφανώς δεν ήμουν ο γρηγορότερος skater. Δεν νομίζω ότι κέρδισα το μετάλλιο σε αυτό το 1,5 λεπτό. Το κέρδισα σε όλο αυτό το "γρονθοκόπημα" αυτής της δεκαετίας".

  Τελικά, δεν ήταν ούτε η κατάλληλη ευκαιρία, ούτε η τύχη, ούτε κάποιο θαύμα. Ήταν η επιμονή και η απόδοση δικαιοσύνης σε έναν άνθρωπο που αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με ένα ξένο, για τη χώρα του, άθλημα, να δουλεύει παράλληλα για να μπορεί να επιβιώνει, να ξεπερνά τα 4 λίτρα χαμένο αίμα, τον σπασμένο λαιμό, τις βίδες στο κεφάλι και στην πλάτη και να ακολουθεί το όνειρο του μέχρι το τέλος.

Επιτρέπεται να πέσεις, αρκεί να μπορείς να ξανασηκωθεί

  Άλλη μία αυτοκτονία στην αγγελικά πλασμένη κοινωνία μας. Αυτή τη φορά ήταν ένας 42χρονος (έχει άραγε καμιά σημασία η ηλικία) ο οποίος αποφάσισε να εγκαταλείψει τη ζωή βουτώντας από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης.
  Δεν μπορώ να πω, εντυπωσιακό φινάλε. Η περίπτωση του δεν ξέρω αν μπορεί να συσχετιστεί με τις πολλές που ακούμε λόγω οικονομικής κρίσης, ή να συγκριθεί με τις συνήθεις πλέον βουτιές από τον Πύργο του Άϊφελ ή με τις περίφημες "ρομαντικές" αυτοκτονίες των ερωτευμένων των περασμένων αιώνων.
  Ο 42χρονος λίγο πριν φύγει από το υποκατάστημα της τράπεζας όπου εργαζόταν, είπε στους συναδέλφους ότι φεύγει γιατί έχει μια δουλειά. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν η δουλειά που ανέφερε ήταν αυτή η αποστολή αυτοκτονίας ή κάτι που προηγήθηκε. Όπως επίσης δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε τι προβλήματα αντιμετώπιζε. Αυτό το οποίο μπορούμε να καταλάβουμε είναι ότι κάτι είχε μέσα του και αυτός, όπως τόσος κόσμος και τελικά αυτό το "κάτι" τον λύγισε.
  Η αλήθεια είναι ότι καθημερινά ακούμε παρόμοια περιστατικά και ολοένα και περισσότερα είναι τα κρούσματα βαθιάς απόγνωσης και κατάθλιψης. Όλο και περισσότεροι αναζητούν μία άλλη ζωή και ο κόσμος που έχουμε ζήσει μέχρι τώρα δείχνει να μην χωράει πολλούς συνανθρώπους μας.
  Φαντάζομαι πάντως πως ανέκαθεν σημειώνονταν αυτοκτονίες, άρα το να στοιβάξουμε όλες τις αυτοκτονίες της εποχής στην οικονομική κρίση ή στο σύγχρονο τρόπο ζωής νομίζω ότι είναι άτοπο. Αυτό το οποίο αισθάνομαι είναι κάτι συμβαίνει στον άνθρωπο και το αίσθημα της ανασφάλειας ή του ανικανοποίητου τον έχει κυριεύσει. Τι να πω? Ίσως και ο 42χρονος πέφτοντας από την Ακρόπολη να ήλπιζε πως θα βρει πορτοφόλι, όπως λέει και η παροιμία. Και όταν λέω πορτοφόλι, δεν εννοώ απαραίτητα λεφτά. Εννοώ την ευτυχία, την γαλήνη, την αγάπη, την ασφάλεια.
  Πανανθρώπινες (θέλω να πιστεύω) ανάγκες. Ελπίζω ωστόσο, πως οι άνθρωποι να μάθουμε να ψάχνουμε τα προσωπικά μας "πορτοφόλια" όχι στους γκρεμούς, στις βουτιές απελπισίας, αλλά στις καθημερινές μας σχέσεις, στους ανθρώπους.

Όταν έκλαψ(σ)ε η Μέρκελ

  Πολλή κουβέντα γίνεται για αυτή τη τροφαντή κυριούλα που τυγχάνει να είναι καγκελάριος της Γερμανίας και της υπόλοιπης Ευρώπης.
  Είμαι πολύ μικρός και σε ηλικία αλλά και σε γνώση για να γνωρίζω αν όντως η Μέρκελ κρύβεται πίσω από όλο αυτό το οικονομικό αλαλούμ της Ευρώπης, με την Ελλάδα να βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα. Η λογική λέει πως και η Μέρκελ είναι και αυτή ένα γρανάζι του συστήματος (που λένε και οι φίλοι μου οι Κνίτες), another brick in the wall όπως λέει και το απαύγασμα των Pink Floyd.
  Δεν ενδιαφέρομαι όμως για τις πλεκτάνες, τις θεωρίες συνωμοσίας και όλα τα συναφή. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η αποκατάσταση της Ιστορίας. Γιατί στη τελική και η εποχή μας στο μέλλον θα μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και οι επόμενες γενιές είναι αυτές που θα μας κρίνουν. Ποιος ξέρει? Ίσως η αξία μας να αναγνωριστεί μετά θάνατον, όπως και του Βαν Γκογκ.
  Βγαίνει λοιπόν η Μέρκελ και λέει ούτε λίγο, ούτε πολύ: " Αν η Ελλάδα δεν τηρήσει τις συμφωνίες της (ποιες είναι αυτές άραγε), θα βγει από το Ευρώ και την Ευρωζώνη" και γιατί όχι και από το χάρτη(?) προσθέτω εγώ. Λίγο τον δον Κορλεόνε μου θυμίζει. "Αν δεν κάνεις αυτό που σου λέω, το βράδυ θα κοιμάσαι με τα ψάρια στη θάλασσα".
  Και εδώ που τα λέμε τώρα, με την εικόνα της Ελλάδας τα τελευταία 30-40 χρόνια και βάλε, ίσως και να το αξίζουμε. Εν μέρει. Ωστόσο, αν εμείς πρέπει να τιμωρηθούμε για τις οικονομικές μας ατασθαλίες, ή για να είμαστε ειλικρινείς, λαμογιές, τότε ποια θα έπρεπε να είναι ακριβώς η τιμωρία της Γερμανίας για τα όσα συνέβησαν κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο? Και εξηγούμαι.
  Λέει η Γερμανία "Η Ελλάδα στα οικονομικά τα σκάτωσε". Σύμφωνοι, " Πετάξτε την λοιπόν έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ". Ok, ας το δεχτούμε. Η Γερμανία τα σκάτωσε όμως όχι εξαφανίζοντας euros ή δραχμές ή πείτε σε όποιο νόμισμα θέλετε, αλλά ανθρώπους. Δεν νομίζω ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι θάλαμοι αερίων, τα περίφημα zyklon b, οι μαζικές εκτελέσεις αμάχων, οι βιασμοί και όλα τα σχετικά είναι ιστορικοί. Η Γερμανία επί Χίτλερ ούτε λίγο, ούτε πολύ προσπάθησε να ξεπαστρέψει το ανθρώπινο είδος. Δεν ξέρω, μπορεί αν είχε εκλείψει το είδος μας να σωζόταν αυτός ο ρημαδοπλανλητης. Οι περισσότεροι όμως έχουν διαφορετική άποψη.
  Και δεν λέω, τιμωρηθήκατε για όσα κάνατε. Τιμωρηθήκατε όμως όσο σας άξιζε? Θα μου πείτε "έφταιγε ο μέσος Γερμανός για τα όσα συνέβησαν? Σας αντιστρέφω το ερώτημα. Φταίει ο μέσος Έλληνας για τη άθλια πολιτικοοικονομική κατάσταση της Ελλάδας? Ίσως και να να φταίνε και οι μεν και οι δε.
  Αυτό το οποίο ξέρω σίγουρα είναι ότι η Ευρώπη και ο υπόλοιπος κόσμος έδωσε την ευκαιρία στη Γερμανία να σταθεί ξανά στα πόδια της μετά την ήττα της στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και να καταφέρει να ξανακυριαρχήσει 70 χρόνια μετά. Οι Γερμανοί και οι λοιποί "εταίροι" είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν και στην Ελλάδα μια παρόμοια ευκαιρία?
  Αν δεν θέλουν, έχει καλώς. Θα πάρουμε τα κουβαδάκια μας και θα πάμε σε άλλη παραλία. Όμως , καλό θα είναι να αναλογιστούν οι Ευρωπαίοι πως πετώντας μας έξω από την Ευρωπαϊκή  Ένωση χάνουν ένα τεράστιο κομμάτι από την πολιτιστική τους ταυτότητα. Βλέπετε, η Ε.Ε "χτίστηκε" με τη λογική "εμείς είμαστε οι Ευρωπαίοι, η Δύση, οι "πολιτισμένοι". Πετώντας εκτός την Ελλάδα, θα τολμήσουν να μας αποκαλέσουν και μας "Ανατολίτες", όπως το ίδιο έκαναν με τόσους σπουδαίους πολιτισμούς, τους οποίους "χαντάκωσαν". Ωραία, ας το κάνουν.
  Ας ονομάσουν απολίτιστους και αμόρφωτους τον Όμηρο, τον Σωκράτη, τον Αισχύλο, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη (και η λίστα τελειωμό δεν έχει). Εμείς απλώς οφείλουμε να τους θυμίσουμε ότι χωρίς τους Έλληνες η Ευρώπη δεν θα είχε μάθει μέσω του Γερμανού (το τονίζω) Φρόϋντ το οιδιπόδειο σύμπλεγμα (βλέπετε για να υπάρχει οιδιπόδειο σύμπλεγμα πρέπει να υπάρχει ο Οιδίποδας του Σοφοκλή). Δεν θα είχε διαβάσει ποτέ τη Γέννηση της Τραγωδίας του Γερμανού Νίτσε, έναν ύμνο για την αρχαία Ελλάδα. Οι πλανήτες δεν θα είχαν ονόματα όπως Άρης και Κρόνος, η φυσική, η ιατρική και οι υπόλοιπες επιστήμες θα είχαν αργήσει πολύ να πάρουν τη μορφή που έχουν σήμερα.
Βλέπετε, όσο και να τους πονάει, η Ελλάδα δεν είναι μόνο ξάπλα, μπουζούκια και Μύκονος, όπως θέλουν να την παρουσιάζουν. Δεν αμφιβάλλω πως υπάρχει και αυτή η Ελλάδα, όμως αν το καλοσκεφτούμε θα δούμε πως αυτή η "σάπια" Ελλάδα είναι προϊόν της εκφυλισμένης Ευρώπης. Και καλά θα κάνει η Ευρώπη να σκεφτεί πως με την Ελλάδα έξω αυτό το κατασκεύασμα της Ε.Ε θα καταρρεύσει. Ποιος ξέρει όμως? Ίσως, να ναι και για καλό.
  Το σίγουρο είναι ότι η Ιστορία θα γράψει πως ο Νίτσε βλέποντας τα χάλια του κόσμου του έκλαιγε, ενώ η Μέρκελ έκλανε.

Το τάκλιν

  Το τάκλιν κύριοι. Ποδοσφαιρικός όρος θα μου πείτε. Δεν κάνετε και λάθος. Τάκλιν όμως δεν είναι όμως μόνο η αφορμή για να σωριαστεί ο Καραγκούνης, να σφαδάσει από τον πόνο και να κάνει τρεις-τέσσερις κωλοτούμπες στο τερέν.
  Τάκλιν είναι η τρικλοποδιά, το πισώπλατο χτύπημα, μία κλωτσιά ικανή να σου καταστρέψει μια ολόκληρη καριέρα, ή εν προκειμένω μια ολόκληρη ζωή.
  Τάκλιν δεν κάνει μόνο ο αμυνόμενος στον επιτιθέμενο για να ανακτήσει τη κατοχή της μπάλας. Τάκλιν κάνει και ο υφιστάμενος στον προϊστάμενο για να του αρπάξει τη θέση. Οι ρόλοι συχνά είναι και αντίστροφοι, όταν ο "ανώτερος" φοβάται την εξέλιξη του "κατώτερου".
  Τάκλιν συχνά, άθελα τους, κάνουν οι γονείς στα παιδιά τους θέλοντας να τα προστατεύσουν, χωρίς όμως να τα αφήνουν να μεγαλώσουν, να αναπτυχθούν, να ανεξαρτοποιηθούν, να ζήσουν τελικά χωρίς αυτούς. Τάκλιν πραγματοποιούν οι καθηγητές στους μαθητές, όταν τους ωθούν στην "παπαγαλία", στην αποστήθιση και γενικότερα στον μαϊμουδισμό.
  Τάκλιν κάνει ο ένας στον άλλο στη προσπάθεια του να τον ξεπεράσει, να τον αφήσει πίσω του και προσπερνώντας τον ίσως και να του πατήσει το κεφάλι, έτσι ώστε να βεβαιωθεί ότι δεν θα ξανασηκωθεί ποτέ για να αμφισβητήσει τη κυριαρχία του.
  Έχουμε δημιουργήσει μια ανταγωνιστική ή καλύτερα εχθρική κοινωνία, όπου το περίφημο μότο του James Bond έχει κυριαρχήσει πλήρως. "Ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν". Έτσι είναι. Ζήσε. Πες ψέμματα, κλέψε, βρίσε, χτύπα, συκοφάντησε, συνωμότησε, απάτησε, σκότωσε. Ζήσε. Αυτή είναι η ζωή τελικά. Ένας αγώνας επιβίωσης χωρίς αναστολές. Μία ιπποδρομία. Μόνο που στη ζωή το "άλογο" που θα βγει πρώτο τελικά δεν κερδίζει τίποτα και αυτό με τόσα που έχει χάσει στη διαδρομή.
  Τάκλιν κύριοι. Μια θεαματική φάση στο ποδόσφαιρο. Μία τραγική και δυστυχώς καθημερινή φάση στη ζωή.